Η διοργάνωσή μας και η πόλη της Καλαμάτας, θα καλωσορίσει συμμετέχοντες από το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιρλανδία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ελλάδα. Από την Ελλάδα, καλωσορίζουμε με χαρά μαθητές της Δραματικής Σχολής και της σχολής Σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου.
Θέλουμε με την ευκαιρία αυτή, να ευχαριστήσουμε δημόσια τους συνεργάτες και τους χορηγούς μας. Πρωτίστως, το Ίδρυμα Καπετάν Βασίλη και Κάρμεν Κωνσταντακοπούλου για την αδιάκοπη συνεργασία και για την δυνατότητα που δίνει μέσω των δωρεών/ υποτροφιών του τα τελευταία τέσσερα χρόνια, σε νέους καλλιτέχνες από τη Μεσσηνία να συμμετάσχουν στο ετήσιο πρόγραμμά μας. Επίσης, ευχαριστούμε από καρδιάς τη Μεσσηνιακή Αμφικτιονία και το Εμπορικό Επιμελητήριο Μεσσηνίας για την ευγενική τους υποστήριξη και τη αγαστή συνεργασία από το πρώτο KaDISS το 2019 έως και σήμερα.
Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του KaDISS 2022 και καταξιωμένος σκηνοθέτης Andrew Visnevski θα διδάξει υποκριτική, δημιουργία χαρακτήρων (character creation) και ερμηνεία/ενσάρκωση του κειμένου του Σαίξπηρ (imaginative embodiment). Η καθηγήτρια κίνησης, καλλιτέχνης και σκηνοθέτης Gabrielle Moleta θα εργάζεται καθημερινά μέσω της προετοιμασίας του σώματος για την καλύτερη απόδοση των μαθητών και τις διαδρομές τους προς τη “μεταμόρφωση” (physical performance and their paths to transformation.)
Το φετινό KaDISS είναι αφιερωμένο στη μνήμη και στη διαρκή επιρροή του Peter Brook. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1940 έως σήμερα, η αδιάκοπη εξερεύνηση του στον χώρο της υποκριτικής και της θεατρικής παραγωγής άφησε ένα διαρκές σημάδι σε πολλές γενιές ηθοποιών, σκηνοθετών, σχεδιαστών και θεατών.
Ως φόρος τιμής στον Peter Brook, αυτό το καλοκαίρι θα αναλάβουμε να εφαρμόσουμε τις διδακτικές αρχές και τις μεθόδους του για να διευρύνουμε τα όρια της τέχνης του θεάτρου. Χρησιμοποιώντας ως αφετηρία το κείμενο του «Βασιλιά Λήρ» του Σαίξπηρ, θα βασιστούμε στους στόχους του KaDISS να απελευθερώσουμε τον ηθοποιό και να φέρουμε νέα ζωντάνια στο κείμενο και τους χαρακτήρες, εξερευνώντας τον ” Σαίξπηρ ως Τελετουργικό Θέατρο”.
Χωρίς να αποκλίνουμε από την καταιγιστική ανθρωπιά του κειμένου, θα αναρωτηθούμε εάν ο παντοδύναμος νατουραλισμός δεν είναι μια περιοριστική προσέγγιση του ποιητικού δράματος, εάν με μια βαθύτερη ματιά στις κοινές πράξεις, στα κοινά γεγονότα για όλη την ανθρωπότητα και με την κατανόηση της τραγικής ατέλειας και την κάθαρση στην αρχαία ελληνική τραγωδία με τη χρήση προσωπείου στις πρόβες, μπορεί να απελευθερώσουμε τον σύγχρονο καλλιτέχνη με απροσδόκητους τρόπους – στη φαντασία, στο πνεύμα, στο σώμα και την αναπνοή.
